من گلهای زیادی را دیده ام...
من گل لاله را می شناسم.
گل نسترن را دیده ام.
با شقایق دوست بوده ام.
با مریم و سوسن و... هم نشین شده ام؛
اما بارها و بارها، به تمامی آنها گفته ام که هیچ کدامشان برای من، گل نرگس نمی شوند. من عاشق دیوانه گل نرگس ام.
این را دیگر، همه گلهای سرزمین من- همه ی گل هایی که مرا می شناسند- می دانند.
یک بار دیگر سرخی از من پرسید:
پروانه جان! پروانه خوب دوست داشتنی!
این چه رازی است که تو همیشه و در همه جا و در حضور تمامی گل ها، تنها و تنها از گل نرگس می گویی و تنها و تنها از عشق او یاد می کنی؟
این گل نرگس چه دارد که تو را اینگونه شیفته و بیچاره ی خویش کرده است؟ به گلهای سرزمینمان نگاه کن!
لاله را با تمام زیباییش ببین !
طنازی مریم را بنگر!
دل بری سوسن را شاهد باش!
این ها همه آرزو دارند که زمانی- آن هنگام که برای استراحت، اندکی در کنارشان می آسایی- حرفی هم از آنها بزنی و سخنی هم در باب محبت آنها بگویی و افسوس و صد افسوس که همگی در حسرت این آرزو مانده اند....!!
من در پاسخ گل سرخ گفتم:
«گل سرخ عزیز!
با خود عهد کرده ام – تا آن هنگام که در سرزمین ما گل نرگس هست – از عشق هیچ گل دیگری سخن نگویم.
تو خود بگو که آیا تا وقتی وجود نازنین گل نرگس هست، می توان عاشق دل باخته ای گل دیگری بود؟!
اصلا مگر می شود ادعای عشق داشت و عاشق او نبود؟!»
گل سرخ غمگنانه گفت:
- پروانه عزیز دوست داشتنی!
در سرزمین ما هزاران گل نرگس هست. در همسایگی من، ده ها نمونه از آنها روییده است و تو تا به حال به هیچ کدامشان حرفی از عشق نزده ای.
پس چگونه است که ادعای عاشقی گل های نرگس را داری؟!
و من باز در پاسخش گفتم:
«گل سرخ عزیز !
گل نرگس حقیقی را در هیچ باغچه ای نمی توان یافت....
گل نرگس من، گل نرگسی یگانه است.....
او صاحب تمامی گلهای عالم است.
او مقتدای تمامی پروانه های عاشقی پیشه است.
او دلیل پروانگی من است....
و تمامی آرزوی من.....
و ای کاش....
ای کاش....
ای کاش که در آرزوی طواف کردن به دور او را به گور نبرم!
که همگان می دانند عمر پروانه، چه کوتاه، چه اندک... و چه ناچیز است!
من گل های زیادی دیده ام؛
اما هیچ کدامشان برای من ، گل نرگس نمی شود.
گل یگانه تنهای نوازشگر من!....«مهدی»!
